در ﻣﻄﺎﻟﻌۀ ﺣﺎﺿﺮ، ﺗﺄﺛﻴﺮ عصارۀ هیدروالکلی گیاه پنج ­انگشت (Vitex agnus-castus) به منزلۀ مکمل غذایی بر شاخص­های رشد و تغذیه­ ای در لاروهای گورخرماهی (Danio rerio) به ­مدت چهار ماه بررسی شد. لاروها از زمان شروع تغذیۀ فعال تا سن چهارماهگی (میانگین وزن: ۱/۰±۱/۲ گرم، میانگین طول: ۳/۰±۲/۵ سانتی­متر) با جیرۀ غذایی حاوی عصارۀ گیاه تغذیه شدند. ماهیان تغذیه­ شده با جیرۀ غذایی حاوی عصارۀ گیاهی در شاخص­ های رشد، تغذیه ­ای و بقاء نسبت به گروه شاهد در وضعیت بهتری قرار داشتند (p<۰,۰۵). استفاده از عصاره تأثیر معنی­ داری بر میزان بازماندگی بچه­ ماهیان نداشت (p>۰,۰۵). جیرۀ حاوی ۱۵ گرم عصاره به­ طور معنی­ داری بهترین ضریب تبدیل غذایی (۰۵/۰±۰۷۱/۰) را ایجاد کرد (p<۰,۰۵). با افزایش مقدار عصارۀ جیرۀ غذایی، ضریب رشد ویژه ماهیان افزایش یافت. بالاترین و پایین­ ترین شاخص افزایش وزن بدن به ترتیب در تیمار T۳ (۲۲/۳۳±۵۸۳/۵۴۱) و T۰ (۷۱/۱۷±۹۶۲/۲۵۲) بدست آمد (p<۰,۰۵). بالاترین شاخص وضعیت در تیمار T۳ (۰۱۱/۰±۴۴۷/۴) و کمترین مقدار در تیمار T۰ (۰۲۱/۰±۵۲۵/۲) مشاهده شد. در مجموع، این تحقیق پیشنهاد می­کند اﻓﺰودن ۱۵ گرم عصاره به جیرۀ غذایی گورخرماهی ﻣﯽ­ﺗﻮاﻧﺪ در ﺑﻬﺒﻮد ﻋﻤﻠﮑﺮد رﺷﺪ و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻬﺎیﯽ مؤثر واقع شود و ﺑﻪمنزلۀ ﻣﮑﻤلی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای جیرۀ ﻏﺬایﯽ کپورماهیان در ﻧﻈﺮ گرفته شود.

ماهی گورخری به عنوان یک گونه مهم در علم ژنتیک است و با توجه به نزدیکی ژنوم آن به ژنوم انسان، بررسی بیان برخی از ژن­های مربوط به رشد و اشتها طی دورۀ تکامل لاروی این ماهی ضروری به نظر می­رسد. ژن­های کدکننده هورمون رشد و اشتها (GH و گرلین) در سنتز و رهاسازی هورمون رشد نقش دارند که می‌توانند به عنوان ژن­های اقتصادی در ماهیان مطرح شوند. با توجه به اهمیت ژن­های مذکور در دوران تکامل لاروی، تحقیق حاضر به ­منظور بررسی روند فعاليت آنها در مراحل ابتدايي رشد صورت گرفت. نمونه ­برداری از لاروها در روزهای ۴، ۷، ۱۰، ۱۵، ۳۰ و ۴۵ پس از تفریخ صورت پذیرفت. نمونه­ ها بلافاصله در ازت مایع قرار گرفتند و تا زمان استخراج RNA (با استفاده از کیت RNX-Plus) در فریزر ۸۰- درجۀ سانتی­گراد نگهداری شدند. داده ­های ژن­های هدف با استفاده از ژن رفرنس β-actin  به روش ^∆∆CT- ۲ تحلیل ­شد. بیان ژن­های مذکور در طی مراحل مختلف تکاملی تفاوت معنی­ داری با یکدیگر داشتند؛ به­ طوری که بیان ژن GH و گرلین به­ترتیب در روز ۴ و ۱۰ پس از تفریخ به­ طور معنی­ داری بیشتر از سایر روزهای نمونه ­برداری بود (P<۰,۰۵). بطور کلی با توجه به اهمیت بسیار زیاد ژن­های مرتبط با رشد و اشتها که تأثیر به سزایی در روند بازمانی و بقاء لاروها در مراحل اولیه زندگی بر عهده دارند، در مراحل اولیۀ لاروی و روزهای ابتدایی لاروها بیان ژن­های GH و گرلین، بیشتر از سایر دوره ­های تکاملی است.