دوره 6، شماره 2 - ( 5-1398 )
جلد 6 شماره 2 صفحات 253-241 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rabizadeh F, Zare-Maivan H, Kazempour S. Ecological-anatomical comparative adaptability of two gypsophylic Astragalus species of gypsum soils. NBR 2019; 6 (2) :241-253
URL: http://nbr.khu.ac.ir/article-1-2901-fa.html
URL: http://nbr.khu.ac.ir/article-1-2901-fa.html
ربیع زاده فاطمه، زارع -مایوان حسن، کاظم پور شاهرخ. سازش پذیری تطبیقی بوم شناختی-تشریحی دو گونۀ گون خاک های گچی. یافته های نوین در علوم زیستی. 1398; 6 (2) :241-253
دانشگاه تربیت مدرس ، F.rabizadeh1364@gmail.com
چکیده: (3625 مشاهده)
گونه Astragalus semnanensis از گونهای خاردار از بخشۀSemnanensis و گونه Astragalus fridae ازگونهای بدون خار از بخشۀ Incani هستند. این دو گونۀ انحصاری منطقۀ گچی غرب سمنان محسوب میشوند. علاوه بر مطالعات اندک صورت گرفته دربارۀ ریخت شناسی این دوگونه، ارتباط تشریح، پراکنش و سازش پذیری آنها با عوامل خاک و ارتفاع مطالعه نشده است که مقایسۀ آن هدف این مطالعه است. در این مطالعه تأثیر ارتفاع و وضعیت فیزیکوشیمیایی خاک بر ویژگی های تشریح، ریخت شناسی و ریزریخت شناسی این دوگونه درقالب تحلیل های RDA وCCA در نرم افزارCanoco 4.5 و نیز شناسایی گونه های گچ زی همراه انجام شد. مقایسه تحلیل های RDA نشان داد گچ بیشترین تأثیر مثبت را بر فراوانی هردو گونه و ارتفاع تأثیر مثبت بسیاری بر فراوانی گونۀ fridae .A دارد و بر فراوانی گونۀ A.semnanensis، که اغلب در ارتفاعات پایین تر می روید، اثر منفی می گذارد. هر دوگونه گچ را در سطح روپوست ریشه نگه می دارند و بخشی از گچ واردشده در پارانشیم برگ به صورت کریستال های سولفات کلسیم تجمیع می شوند. سازش پذیری سطح برگ به صورت کرک های متراکم و بلندتر و پایه چسب در A. semnanensis و در fridae A. قطورتر و میان چسب است. افزایش غلظت منیزیم، پتاسیم، EC، سدیم و CaCO3 باعث کاهش فراوانی هردوگونه می شود. گونه هایی مانند cymosum Acantholimonو Prunus lycioides همراهی خوبی با جامعۀ A.semnanensis دارند. گونه های Moltkia gypsaceae و Euphorbia gypsicola نیز همراهی خوبی با Astragalus fridae دارند.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
علوم گیاهی
دریافت: 1396/4/25 | ویرایش نهایی: 1398/6/11 | پذیرش: 1396/10/10 | انتشار: 1398/5/8 | انتشار الکترونیک: 1398/5/8
دریافت: 1396/4/25 | ویرایش نهایی: 1398/6/11 | پذیرش: 1396/10/10 | انتشار: 1398/5/8 | انتشار الکترونیک: 1398/5/8
فهرست منابع
1. Eftekhari T. and Assadi, M. 2001. Identification and classification of gypsy flora in the west area of Semnan province. - Desert 6: 87-114.
2. Faghir M.B., Attar, F. and Ertter, B. 2011. Foliar anatomy of the genus Potentilla L. (Rosaceae) in Iran and its taxonomic implication. - Iran. J. Sci. Tech. 3: 243-256.
3. Coté. G.G. 2009. Diversity and distribution of idioblasts producing calcium oxalate crystals in Dieffenbachia seguine (Araceae). - Am. J. Bot. 96: 1245-1254. [DOI:10.3732/ajb.0800276]
4. Ghahremaninejad, F. 2004. The sections of Astragalus L. with bifurcating hairs in Iran. - Turk. J. Bot. 28: 101-117.
5. Grigore, M.-N., Toma, C., Zamfirache, M.-M. and Boscaiu, M. 2011. Anatomical considerations on Spanish gypsophytes. Where is their place within plant ecology? - Biologie Vegetala, Tomul LVII, fasc. 2, s. II a.
6. Jafari, M. and Tavili, A. 2012. Reclamation of arid lands, University of Tehran Publications. Tehran. pp: 40-87
7. Jalili A. and Jamzad, Z. 1999. Red data book of Iran. - RIFR, pp. 748
8. Lock, J.M. and Simpson, K. 1991. Legumes of West Asia. Kew: Royal Botanic Gardens.
9. Maassoumi A.A. and Ranjbar, M. 1998. Revision of the genus Astragalus L. sect. Leucocercis Bunge (Leguminosae) from IRAN. - Iran. J. Bot. 7: 239-248.
10. Maassoumi, A.A .1998. New findings on the genus Astragalus L. in Iran. - Iranian J. Bot. 7: 221-226.
11. Maassoumi, A.A. 2003. Papilionaceae (Astragalus I). - In: Assadi, M. et al. (eds.): Flora of Iran, No. 43. - RIFR, Tehran. 386 pp.
12. Mehrabian, A.R., Zarre, Sh., Azizian, D. and Podlech, D. 2007. Petiole anatomy in Astragalus sect. Incani DC. (Fabaceae) Iran (a phylogenetical approach). - Iranian J. Bot. 13: 138-145.
13. Naderi Safar, K., Kazempour Osaloo, Sh., Maassoumi, A.A. and Zarre, Sh. 2014. Molecular phylogeny of Astragalus section Anthylloidei (Fabaceae) inferred from nrDNA ITS and plastid rpl32-trnL (UAG) sequence data. - Turk. J. Bot. 38: 637-652. [DOI:10.3906/bot-1308-44]
14. Nejad Falatoury, A. 2019. Three new combinations in the genus Prunus s.l. (Rosaceae) from Iran. - Novon 27: 73-74. [DOI:10.3417/2019352]
15. Rechinger, K.H. (ed.). 1963-2015. Flora Iranica. 1-174: - Akademische Druck- u. Verlagsanstalt, Graz; 175: - Akademische Verlagsgesellschaft, Salzburg; 176-181: - Naturhistorisches Museum, Wien.
16. Yakovlev, G.P., Sytin, A.K. and Roskov, Y.R. 1996. Legumes of Eurasia. - Royal Botanic Gardens, Kew. 734 pp.
17. Zarre, Sh. and Podlech, D. 2001. A short contribution to genus Astragalus L. (Fabaceae) in Turkey. - Pak. J. Bot. 33: 153-155.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
کلیه حقوق این وب سایت متعلق به یافته های نوین در علوم زیستی است.
طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق
© 2015 All Rights Reserved | Nova Biologica Reperta
Designed & Developed by : Yektaweb